Μια από τις πιο εμβηματικές προσωπικότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ο Μανώλης Γλέζος, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 98 χρονών, από καρδιακή ανεπάρκεια. Γεννημένος στην Απείρανθο της Νάξου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922, συνέδεσε από πολύ νωρίς το όνομά του με την αντίσταση και τους αγώνες της Αριστεράς, ενώ έχει συλληφθεί, φυλακισθεί, βασανιστεί και εξοριστεί πολλές φορές, χωρίς να παραιτηθεί ποτέ από τις ιδέες του.
Ήταν μαθητής ακόμα, όταν ύπηρξε ένας από τους ιδρυτές της αντιφασιστικής ομάδας που μαχόταν για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς και κατά της δικτατορίας του Μεταξά.
‘Έγινε γνωστός στο πανελλήνιο για τον ηρωισμό του, όταν μαζί με τον Απόστολο Σάντα ανέβηκαν στον βράχο της Ακρόπολης και κατέβασαν τη γερμανική σημαία, τη νύχτα της 30ής προς 31ης Μαΐου του 1941.
Μετά την απελευθέρωση, δραστηριοποιήθηκε πολιτικά ως μέλος του ΚΚΕ και μετά της ΕΔΑ, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στον Ριζοσπάστη.
Εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής με την ΕΔΑ το 1951, ενώ ήταν φυλακισμένος (και καταδικασμένος σε ισόβια, ενώ η αρχική ποινή ήταν δις εις θάνατον, με την κατηγορία των αδικημάτων Τύπου).
Συνολικά, ο Μανώλης Γλέζος πέρασε 16 χρόνια από τη ζωή του ως φυλακισμένος ή εξόριστος (και στα χρόνια της Χούντας).
Η τελευταία φορά που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή, ήταν το 2015, στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Λαϊκής Ενότητας.
Η τελευταία φορά που έκανε δημόσια εμφάνιση ήταν το 2018, στη δίκη της Χρυσής Αυγής, με τη συμπλήρωση των 5 χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
98 χρόνια αγώνων και αντίστασης, έντονης πολιτικής παρουσίας και ακτιβισμού, δύσκολα χωράνε σε μερικές γραμμές. Εμείς τον αποχαιρετούμε με τα δικά του λόγια, αυτά που έχει πει για τους χαμένους του συντρόφους:
«Γι’ αυτούς που δεν υπάρχουν πια. Πριν από κάθε μάχη μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσένα δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο, είναι δυνατόν;»
.
