Ο τίτλος Eurovision Song Contest θα μπορούσε να παραπέμπει και σε ντοκιμαντέρ, είναι όμως ταινία μυθοπλασίας και μάλιστα με τις ευλογίες της EBU, διοργανώτριας του διαγωνισμού. Ο υπότιτλος The Story of Fire Saga μάς εισάγει στην υπόθεση: Την ιστορία του Ισλανδικού ντουέτου Fire Saga, που απαρτίζεται από τον Lars (Will Ferrell) και τη Sigrit (Rachel McAdams). Οι δυο τους ονειρεύονται να εκπροσωπήσουν τη δική τους χώρα στον διαγωνισμό από το 1974 –όταν είδαν ως παιδιά τους ABBA να κερδίζουν τη Eurovision με το Waterloo, εκπροσωπώντας τη Σουηδία– και ζητούν μέχρι και τη βοήθεια ξωτικών για να το καταφέρουν.
Ας το πούμε από την αρχή: Αν ανήκεις σε αυτούς που παρακολουθούν τη Eurovision ανελλιπώς και αντέχουν τις πολύωρες μεταδόσεις με όλα τα τετριμμένα και τις τυπικότητες, θα δεις και την ταινία μέχρι τέλους, παρόλο που στη δίωρη διάρκειά της κάνει αρκετές κοιλιές. Αν, πάλι, ανήκεις στους φανατικούς, μπορεί να σε εκνευρίσουν κάποιες ανακρίβειες, όπως η ανακοίνωση των βαθμολογιών στον ημιτελικό, που σύμφωνα με τους κανόνες δεν δημοσιοποιούνται πριν από τον τελικό. Υπάρχουν όμως και πολλές σκηνές που θα σε ανταμείψουν – και πολλοί πραγματικοί νικητές που κάνουν πανηγυρικά την εμφάνισή τους σε ένα πάρτι σαν αυτά που ακούμε ότι όντως γίνονται. Ανάμεσά τους θα δεις τον Alexander Rybak με το βιολί του, που είχε κερδίσει το 2009 με το Fairytale για τη Νορβηγία, την Jamala, που είχε κερδίσει το 2016 με το 1944 για την Ουκρανία, τη μουσάτη Conchita Wurst, που είχε κερδίσει το 2014 με το Rise Like a Phoenix για την Αυστρία, και τη Netta, που είχε κερδίσει το 2018 με το Toy για το Ισραήλ. Σε άλλη σκηνή, θα δεις ακόμα και τον Salvador Sobral, που είχε νικήσει το 2017 με την μπαλάντα Amar Pelos Dois (και μας είχε συγκινήσει με την περιπέτεια της υγείας του) να τραγουδάει σαν πλανόδιος στον δρόμο.
Ο πρωταγωνιστής Will Ferrell, που είναι επίσης παραγωγός και ένας από τους σεναριογράφους της ταινίας, είναι ο βασικός υπεύθυνος και για τα καλά και για τα κακά της. Αν και στην πατρίδα του, την Αμερική, η Eurovision είναι σε πολλούς άγνωστη, ο ίδιος την έμαθε χάρη στη Σουηδή του σύζυγο. «Βλέπαμε αυτό το τρελό θέαμα για τρεις ολόκληρες ώρες», λέει ο Ferrell. «Είναι πιο camp από οτιδήποτε έχουμε στις ΗΠΑ. Στην Ευρώπη, οι πάντες μαζεύονται για να παρακολουθήσουν τη Eurovision. Κάποιοι την παρακολουθούν ευλαβικά, άλλοι απλώς για να τη διακωμωδήσουν. Όμως όλοι συντονίζονται και πρέπει να μάθουν ποιος κέρδισε. Σκέφτηκα αμέσως ότι αυτό θα ήταν ιδανικό φόντο για μια ταινία: είναι ιδανικό πεδίο για κωμωδία». Όταν λέει «κωμωδία», εννοεί στα δικά του μέτρα, όπως αυτή που έκανε στο Ξωτικό των Χριστουγέννων (Elf), εν έτει 2003. Έτσι εξηγούνται οι φάσεις στις οποίες επαναλαμβάνει τον εαυτό του, που μπορεί βέβαια να είναι απολαυστικές για το δικό του κοινό.
Εκείνο που σώζει την ταινία είναι ότι καταφέρνει να χειριστεί με χιούμορ όλα τα κλισέ της Eurovision και τα διακωμωδεί τόσο ώστε να μην τα αποδομεί. Βλέποντας, ας πούμε, τον Alexander Lemtov, τον εκπρόσωπο της Ρωσίας που ενσαρκώνει ο Dan Stevens (ναι, είναι εκείνος που υποδυόταν πριν από μια δεκαετία τον Matthew Crawley στο τηλεοπτικό Downton Abbey), και τη σκηνική του παρουσία όταν ερμηνεύει το Lion of Love, σκέφτεσαι ότι μια τέτοια εμφάνιση θα μπορούσε να έχει όντως υπάρξει στην ιστορία του διαγωνισμού. Το ντύσιμο και ο τρόπος που τραγουδάει παραπέμπουν, άλλωστε, στον Philipp Kirkorov, που είχε έρθει 17ος στον διαγωνισμό του 1995.
Στην ταινία υπάρχει και ελληνική συμμετοχή, με τη Μελισσάνθη Μαχούτ να ερμηνεύει τη Mita Xenakis και τη χορογραφία του δικού της τραγουδιού να θυμίζει κάτι από εκείνες του Σάκη και της Φουρέιρα. Ποια χώρα κέρδισε στην υποτιθέμενη αυτή Eurovision δεν το μαθαίνουμε ποτέ.
