- Το όνομά μου δεν είναι ψευδώνυμο. Η μητέρα μου είναι Γερμανίδα και της άρεσαν τα ονόματα που έχουν κάποια σημασία στα ελληνικά. Την αδερφή μου τη λένε Ζωή. Επειδή ήμουν το δεύτερο κορίτσι, η γιαγιά μου, που την έλεγαν Σταμάτα, γκρίνιαζε και ήθελε να μπει και το δικό της όνομα. Επειδή το θεωρούσαν αρνητικό να με αποκαλούν «Σταμάτα» και επειδή η σύλληψή μου θεωρούν ότι έγινε χαράματα, ήρθε το Χαρά-Μάτα.
- Είμαι έξι χρόνια στον χώρο και αισθάνομαι τυχερή γιατί πάντα βρέθηκα σε πολύ καλές και ποιοτικές δουλειές. Ήμουν τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος, με τους σωστούς ανθρώπους.
- O πρώτος μου ρόλος ήταν στο δημοτικό, όταν σε μια χριστουγεννιάτικη γιορτή έκανα την Παναγία στη φάτνη του Ιησού. Επαγγελματικά, στο Φεστιβάλ Αθηνών με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό.
- Η μητέρα μου γνώρισε τον πατέρα μου ενώ έκανε διακοπές στη Σκόπελο. Ερωτεύτηκαν και πήγαν να ζήσουν στο Βερολίνο, όπου γεννηθήκαμε η αδερφή μου και εγώ. Εγώ ήρθα στην Ελλάδα πολύ μωρό. Έχω μεγαλώσει στη Νέα Σμύρνη, αλλά δεν κόπηκε η επαφή με τη Γερμανία. Πηγαίναμε γιορτές και καλοκαίρια.
- Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός, μάλλον λόγω του Γερμανού παππού μου που ήταν ηθοποιός. Θυμάμαι, γύριζε μια ταινία και πήγαμε με τη μαμά μου στα γυρίσματα. Στο διάλειμμα καθίσαμε να φάμε και μπαίνει ο σκηνοθέτης, με κοιτάει -εγώ τότε ήμουν έξι χρονών- και μου λέει: «Εσύ μια μέρα θα γίνεις ηθοποιός». Και από τότε έκατσε μέσα μου αυτή η φράση.
- Τώρα μετακομίζω σε ένα σπίτι στην Κυψέλη μόνη μου και είναι η πρώτη φορά που δεν θα έχω συγκάτοικο.
- Την καλύτερη επαγγελματική συμβουλή την έχω ακούσει από τον Ακύλλα Καραζήση, δάσκαλό μου και φίλο, που μου είχε πει: «Δεν υπάρχει λάθος, γιατί είναι όλο λάθος».
- Αυτό που με φοβίζει ως σκέψη είναι το να μείνω μόνη μου. Να μην έχω τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε. Τη μοναξιά φοβάμαι.
Η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου από το Κόκκινο Ποτάμι μας συστήνεται
Πώς πήρε το όνομά της, ποιος ήταν ο πρώτος της ρόλος και ποιος της έδωσε την καλύτερη επαγγελματική συμβουλή.
