Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Δημήτρης Λιγνάδης βρίσκεται στο προσκήνιο της επικαιρότητας, καθώς σε βάρος του έχει σχηματιστεί δικογραφία με καταγγελίες για βιασμό κατά συρροή. Ο πρώην Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού θεάτρου έχει έρθει αντιμέτωπος με βαριές κατηγορίες και η υπόθεση έχει πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης.

Εμείς θυμηθήκαμε τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει το 2017 στο περιοδικό DownTown και τη Φανή Πλατσατούρα, με αφορμή την παράσταση “Αφέντης και Δούλος” στο θέατρο Βασιλάκου, στην οποία πρωταγωνιστούσε. Τότε ήταν ακόμη ένας ευυπόληπτος καλλιτέχνης, όλοι ήθελαν να συνεργαστούν μαζί του και μάλιστα το 2019 αναλαμβάνει και καθήκοντα Καλλιτεχνικού Διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο.

Στην παρακάτω συνέντευξη μιλά για τον έρωτα, την καψούρα και περιγράφει το περιστατικό με το μαχαίρωμα που δέχτηκε το 2002.

• Αρχικά θέλω να ρωτήσω αν προτιμάτε τον πληθυντικό ή σας κάνει να αισθάνεστε μεγάλος.

Ότι νομίζεις εσύ καλύτερο. Πολλές φορές είναι αφροδισιακός ο πληθυντικός.

• Στον πληθυντικό λοιπόν. Εθισμένος στο θέατρο;

Δεν ξέρω αν έχω εθισμό ή αγάπη στο θέατρο. Και το πρεζάκι έχει τρομερή ανάγκη την πρέζα και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν δεν σημαίνει όμως, ότι την αγαπάει κιόλας. Το αντίθετο. Η αλήθεια είναι ότι το θέατρο μου ΄χει δώσει ωραίες στιγμές. Σου φτιάχνει ένα status, το κεφαλοποιείς και το εξαργυρώνεις. Αισθάνεσαι βασιλιάς. Αν εξαιρέσεις το κεφάλαιο του έρωτα που για μένα είναι πολύ σημαντικό, πάντα σκέφτομαι το θέατρο.

• Γιατί είναι τόσο σημαντικός ο έρωτας;

Ο έρωτας είναι κίνητρο, καύσιμο, τα πάντα. Ένα εύφλεκτο υλικό είναι ο έρωτας  που κρατάς στα χέρια σου. Μπορεί με αυτό να κινήσεις ένα ολόκληρο αυτοκίνητο ή να πάθεις μια εύφλεξη και να καείς.

• Έχετε καεί πολλές φορές;

Ο έρωτας με έχει κάνει πολλές φορές ρόμπα. Χωρίς έρωτα είμαι σε μαρασμό. Δεν μπορώ να δημιουργήσω. Δεν μπορώ καν να καταστρέψω γιατί και αυτό μια δημιουργία είναι. Στη δική μου ζωή, ο έρωτας παίζει σχεδόν καταστρεπτικά σημαντικό ρόλο.

• Έχετε καταστραφεί στο όνομα ενός έρωτα;

Έχω καταστρέψει ολόκληρη παράσταση για χάρη ενός έρωτα. Έπαιζα  χωρίς να δώσω καμιά σημασία στον ρόλο μου, μου ΄χε πάρει ο έρωτας  τα μυαλά. Έχω κάνει και το άλλο βέβαια: ανέβασα ολόκληρη παράσταση μόνο και μόνο εξαιτίας ενός μεγάλου έρωτα.

• Τι πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να τον ερωτευθείτε;

Έχω ερωτευθεί μόλις, τρεις φορές στη ζωή μου. Ο έρωτας τον οποίο περιγράφω εγώ θυμίζει αρκετά τον έρωτα των Αρχαίων Ελλήνων, των οποίων είμαι οπαδός. Εννοώ ότι δεν αρκεί μια εικόνα για να ερωτευθείς, πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο που σε φτιάχνει. Μόνο έτσι έχει διάρκεια. Αλλιώς είναι ένας ενθουσιασμός, ένα πυροτέχνημα.

• Άρα ο πραγματικός έρωτας είναι σπάνιος;

Για ΄μενα ο έρωτας είναι μια μάχη, μια πορεία προς τη φωτιά. Όταν υπάρχει πραγματικός έρωτας, είναι πραγματική και η φωτιά. Σε καίει, σε ζεσταίνει, σε τραβάει, ζεις μ΄ αυτό αλλά πας προς τον ήλιο. Ξέρεις ότι ο ήλιος καίει -θα σε κάψει και ΄σενα- αλλά πας. Το ίδιο συμβαίνει και στον έρωτα. Ξέρεις ότι μάλλον θα καταστραφείς, δεν το θέλεις, δεν το επιδιώκεις αλλά λες «παιδιά συγγνώμη εγώ θα πάω. Με τραβάει τόσο πολύ το φως». Αυτός που πάει προς το φως του έρωτα και ας ξέρει ότι θα καεί- αυτός είναι ο αληθινός Τσε Γκεβάρα. Αν με ρωτάς, θα ήθελα να είμαι ένας Τσε Γκεβάρα του έρωτα.

• Γνωρίσατε ποτέ κάποιον τέτοιον;

Ο πατέρας μου (σ.σ. Τάσος Λιγνάδης). Γάμαγε τη ζωή και την υγεία του για τον έρωτα. Αυτά τα λίγα λεπτά χαράς όταν συναντιούνται δύο σώματα ή δύο βλέμματα μπορούν να σου γαμήσουν χρόνια ζωής. Κατα τη γνώμη μου βέβαια, δεν στα γαμάνε. Στα γονιμοποιούν. Είναι η ίδια πράξη αλλά αν υπάρξει γονιμοποίηση, κάτι βγήκε.

• Τελικά στον έρωτα την χάνεις την αξιοπρέπειά σου;

Aς μου τύχει η καψούρα και ας πάει στον διάολο η αξιοπρέπεια. Αν πρέπει να την διατηρήσεις είναι γιατί λειτουργεί αφροδισιακά. Είναι αφροδισιακό δηλαδή, να κάνεις τον δυνατό. Για ποια αξιοπρέπεια μιλάμε όμως, όταν ο Σοφοκλής έχει γράψει στην «Αντιγόνη» ότι «αυτός που παθαίνει έρωτα, τρελαίνεται». Καψουρεύτηκα και θα κοιτάξω την αξιοπρέπεια; Τι λέτε ρε; Δεν με ενδιαφέρει η αξιοπρέπεια. Με ενδιαφέρει να είμαι ερωτευμένος.

• Για ποιον λόγο πιστεύετε εσείς;

Γιατί ο έρωτας -πέρα από την κουτσομπολίστικη διάθεση- είναι κάτι το σημαντικό για όλους. Επίσης νομίζω ότι ο έρωτας είναι ακόμη, ταμπού. Όπως ταμπού θεωρείται και το σεξ και ας είμαστε στο 2017 και ας το παίζουμε άνετοι.

• Είχατε δηλώσει παλαιότερα, εθισμένος στο σεξ. Μετανιώσατε γι΄ αυτήν την δήλωση;

Νομίζω ότι είπα το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο: «ναι μ΄αρέσει το σεξ». Τώρα αν εθισμός σημαίνει «χτυπάω ενέσεις» δεν είμαι εθισμένος. Μ΄αρέσει το σεξ αλλά όχι ως φαστφουντάδικο. Θα έλεγα καλύτερα ως καλή κουζίνα. Σε ποιον δεν αρέσει το σεξ; Μόνο το cyber sex θεωρώ θλιβερό. Λυπάμαι τη νέα γενιά γι΄ αυτήν την εικονική πραγματικότητα. Χάνεται η καύλα. Γνωρίζεις τη σάρκα μέσα από εικόνες αντί να πας να την κυνηγήσεις, να την πιάσεις. Είναι σαν να έχεις δει θάλασσα με πολλές λεπτομέρειες αλλά μόνο μέσω ίντερνετ, σαν να έχεις κολυμπήσει εικονικά. Μην πεις στον άλλον «έλα να μιλήσουμε για έρωτα». Πες του «έλα να κάνουμε έρωτα».

• Εντυπωσιάζομαι που μιλάτε τόσο ανοιχτά για κάποια θέματα – ταμπού, όπως λέτε και εσείς.

Αν δεν ήμουν ηθοποιός και αν δεν ήμουν σ΄ αυτήν την ηλικία, δεν θα στα έλεγα. Θα σου απαντούσα «με ενδιαφέρει η Τέχνη μου». Δεν θέλω να πουλάω τσάμπα μαγκιά σίγουρα δεν θα μιλούσα έτσι, αν δεν είχα φτιάξει το στάτους που έχω σήμερα. Έχω φτάσει όμως, σε μια ηλικία που ακόμη και να κατουρήσω πάνω στη σκηνή θα πουν «μμμ τι τόλμη ο Λιγνάδης».

• Μου δίνετε την εντύπωση ενός ανθρώπου που καταφέρνει εύκολα ό,τι βάλει στο μυαλό του και το ίδιο εύκολα τα καταστρέφει όλα.

Ακριβώς. Μόλις με περιέγραψες.

• Το 2002 δεχτήκατε μια επίθεση με μαχαίρι και κινδύνευσε η ζωή σας. Δεν έχετε μιλήσει ποτέ, δημόσια γι΄ αυτήν την περιπέτεια που είχατε. Θέλω απλά, να ρωτήσω τι σας έμαθε αυτή η ιστορία.

Θα σου μιλήσω γι΄ αυτό για έναν λόγο, η παράστασή μας αρχίζει ακριβώς με αυτήν την ιστορία. Βγαίνω στη σκηνή και λέω «κάποτε κινδύνευσα να χάσω τη ζωή μου». Τότε λοιπόν, πράγματι κινδύνευσε η ζωή μου. Ήμουν χύμα στο πάτωμα του σπιτιού μου. Ετοιμοθάνατος. Ξαφνικά κατάλαβα ότι άνθρωποι της γειτονιάς που δεν τους έδινα καμιά σημασία μέχρι τότε είχαν μαζευτεί γύρω μου και τότε μου φάνηκαν πολύ όμορφοι. Βυθιζόμουν στον θάνατο και τους έβλεπα: ήταν ωραίοι, παντού γύρω μου υπήρχαν ωραία χρώματα. Τελικά γλίτωσα γιατί είχα τεράστια θέληση να ζήσω. Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες γι΄ αυτήν την ιστορία, δεν ξέρω τις λεπτομέρειες που ίσως κάποιος θα ήθελε να ακούσει ξέρω όμως, ότι κινδύνευσε χοντρά η ζωή μου. Με το που βγήκα από την Εντατική πήγα σε έναν θάλαμο του νοσοκομείου «Σωτηρία». Έξω από το παράθυρο είδα ένα δέντρο και είπα «τι ωραίο χρώμα που είναι το πράσινο», «τι ωραία που είναι η ζωή».

• Φοβηθήκατε; Είχατε για πολύ καιρό εφιάλτες;

Δεν είδα κανέναν εφιάλτη. Απλώς εκτίμησα τη ζωή αλλιώς. Μου κόστισαν πολύ περισσότερο θάνατοι κοντινών μου προσώπων παρά το γεγονός ότι κόντεψα εγώ να πεθάνω. Έμαθα πάντως, ότι η ζωή όπως και να ΄ναι είναι πολύ ωραία.