Σε μια εποχή που αναζητούμε πια την ουσία, έχουμε κατακλυστεί από μοντέλα που έχουν χριστεί παρουσιάστριες, από ανθρώπους που επιμένουν σε παλιές συνταγές, που πλέον δεν είναι κλασικές, αλλά αφόρητα πληκτικές και παλιομοδίτικες.

Ο κορονοϊός έβαλε άλλες προτεραιότητες, άλλες ιδέες, δημιούργησε άλλες ανάγκες. Εκπομπές σαν της Αντελίνας Βαρθακούρη, που αναπαράγουν όλα τα αφόρητα κλισέ, καταλήγουν στο 5%, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή η τηλεόραση έχει πεθάνει και της έχουμε κάνει το μνημόσυνο.

Ο χρόνος κατευθύνεται προς τα εμπρός, αλλά εμείς κοιτάμε προς τα πίσω και δεν σκεφτόμαστε τι θα μας έρθει πισώπλατα.

Πισώπλατα δεν είναι το παρελθόν, αλλά το μέλλον, καθώς στεκόμαστε στο ίδιο σημείο, με σημειωτόν βηματισμό, κοιτώντας προς εκείνα που αφήσαμε πίσω μας ή σε αυτά που κάποτε απέδιδαν, μην προχωρώντας ούτε βήμα, περιμένοντας το μέλλον να μας μαχαιρώσει, πισώπλατα, σαν κύμα που σκάει στην πλάτη μας ενώ κοιτάμε τις όχθες της πραγματικότητας.

Η Ελένη Μενεγάκη είναι ίσως η μόνη που κατάλαβε ότι μερικές φορές η καλύτερη αλλαγή που μπορείς να κάνεις είναι η αποχή. Οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές δείχνουν να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους και οι τηλεθεάσεις και τα νούμερα, που λένε πάντα την αλήθεια, λένε ότι αυτό πια έχει κουράσει.

Θέλει σκέψη, θέλει όραμα, θέλει ελευθερία και κυρίως πάθος για τη δουλειά σου και όχι για τη δική σου προσωπική προβολή. Και θέλει δουλειά. Προσωπική δουλειά και ένστικτο και όχι λύσσα. Αυτό που βλέπουμε είναι τη λύσσα τού να εμφανιστώ στο γυαλί και ας μην υπάρχει κανένα όραμα απο πίσω. Δεν είναι τυχαίο ότι οι stars είναι όλοι οι παίκτες των realities. Γρήγορα αναλώσιμοι, πρόθυμοι για τα πάντα και κυρίως υπερβολικά αφελείς στην έκθεση. Και αυτό έχει μια γοητεία, έστω και εφήμερη.

Του χρόνου, λένε όλοι, θα δούμε μια διαφορετική τηλεόραση. Το τι θα αντέξει και το τι όχι θα κριθεί στο αποτέλεσμα. Πάντως, η φετινή σεζόν απέδειξε πως το ξεχείλωμα παλιών δοκιμασμένων συνταγών κάηκε.